Waterval aan woorden…
Ik vin
d de wereld soms gewoon stom. Als ik mezelf wat meer neer wil zetten, dan willen mensen weten wie je bent. Ik ben ik, Frieda. Ja maar, wat doe je? Eigenlijk niks. Af en toe schrijven. Lekker lachen met collega’s in het hostel. Gewoon… leven… zoiets. Niet mega glorieus. Gewoon.
Ik weet dat het veel meer is dan “gewoon”. Voor mij is het veel meer dan gewoon. Ik voel en zie van alles. Processen, beweging, ontwikkeling. In mezelf, in mensen om me heen, in de wereld. Als een dans, met de stille wereld in de bomen, vogels, sterren en lucht er omheen, als getuigen.
Soms hoop ik dat mensen dat zien, dat ik zo kijk. Ik vind het namelijk zo mooi. Soms schrijf ik erover. Dan krijg ik het eruit. Meestal kijk ik gewoon, net zo stil als de getuigen.
En dat maakt me een beetje verdrietig. Ik voel me er wel eens alleen in. Het liefst zou ik namelijk de hele dag willen wijzen: “kijk, daar gebeurt dat. En hier, voel je het van binnen? Nou, dat is nou dat… Leuk hè?“.
Ik krijg het er soms gewoon niet uit. Op het moment dat de enthousiaste borrel omhoog komt, valt mijn hoofd op mijn dak. Of komt de informatie zo snel op dat mijn tong over zichzelf struikelt. Poef…weg, voordat ik überhaupt een woord heb kunnen vinden. Heb je wel eens écht graag iets willen vertellen in een andere taal die je niet voor de volle 100% spreekt? Dat is gewoon balen, frustrerend! Nou, zo voelt het dus.
Frieda –taal is blijkbaar anders dan mensentaal. En ik heb gvd zo ontzettend veel te vertellen…
Wat me raakt, daar waar “mijn” taal zit, is muziek, schilderen, dans. Het heeft vorm, beweging, gevoel, kleur, humor, blijdschap, emotie. Mijn hart, mijn buik, mijn wezen gaat dan zingen. Hoofd uit. En niet “hoofd uit” in de zin van “wegwezen hoofd”. Nee, die is dan gewoon stil en daar waar het hoort te zijn, bovenop mijn romp.
En in mezelf komt nu de praktische doener omhoog. “Nou, dan ga je toch gewoon schilderen, dansen, zingen, whatever…?” Maar dat is het punt niet. Ik zing de longen soms al uit mijn lijf, dans het zweet op mijn rug. In mijn eigen huis. Maar ik wil aansluiting. Met het lied in mijn hart, aansluiting met jou! Jij… daar! Ik wil dat jouw taal, jouw wereld en mijn taal, mijn wereld elkaar ontmoeten. Ik wil dat mijn mond mijn hart bij kan houden. Ik wil de wereld aankijken, jou aankijken, als al die informatie voorbij beweegt. Ik wil gewoon ontmoeten in mijn hart. “Kom, kijk maar met me mee. Zie je dat? Mooi hè!”.
En dit heeft niets te maken met positief denken, alles mooier willen maken dan het is. Er zit zelfs steeds minder oordeel op. Ik kan van een afstand mijn eigen verdriet prachtig vinden. Mooi om te zien dat ik geraakt word. En dat begin ik nu zelfs ook van dichtbij zo te ervaren. Al die emoties, gevoelens, gedachten. En niet alleen in mezelf is het een weerga van binnen. Nee. Wereldwijd. De krachten zijn soms enorm. Als tsunami’s, aardbevingen, tornado’s. Zo krachtig en net zo ‘oordeelloos’ als de natuur zelf. Het gebeurt gewoon. In ons, in onze natuur.
En als ik die emoties zie, wereldwijd. De angst, frustratie, verdriet, onmacht, valse hoop. Steeds sterker en sterker, dan voelt het gewoon als een enorme eruptie die in spanning aan het opbouwen is… KABOEM! Een aardbeving, die na jaren opbouw losschiet. En we vinden natuurdocumentaires prachtig. Geweldig! We gaan er zelfs voor naar de bioscoop. We kijken naar bevroren werelden die genadeloos vingers van dood maken door alles te bevriezen wat op hun pad komt. 
Brokken zo groot als voetbalvelden breken af van gletsjers en storten in zee met diep gedonder. Golven zo hoog als een compleet appartementencomplex , alles wegvagend op zijn weg. Tornado’s die ontstaan in de dreigende donkere lucht en een touch-down maken. Het scheelt niet veel of we staan er luidkeels bij te applaudisseren. Prachtig!!
Nou, zo zien wij er nou ook uit. Watervallen van emoties, donderpruiken van woede, wegkruipangst waarvan je bevriest. Het beweegt in ons, met al die emoties, gevoelens en gedachten. In mij, in jou, in de maatschappij, in de wereld. Overal! Prachtig!!
En hoe erg we het ook vinden dat er golven zijn die ons verzwelgen, wegvagen of continentale platen die ons kapot schudden. We blijven in AWWW van die kracht. Het blijft fascineren. Raken. Tot diep in je buik en in je wezen. Moeder Aarde laat zich zien… En oordeelt niet. Het gebeurt. Het is er.
En zo is het ook met ons. Vooral nu. De mensheid schudt, kotst gloeiende lava uit van woede, bevriest van angst. Het is gewoon een troepje en er gaat veel kapot. En ergens vind ik het prachtig. Zonder oordeel, voorbij definities. Onze eigen natuur.
En ik kan nog wel een tijdje doorgaan. Voorbeelden zijn er genoeg. Maar waarom ben ik nu zo blij dat ik zo kijk? Het haalt bij mij vooral heel veel angst, controle en machteloosheid weg. Er is geen oorlog in mijn hoofd. Ik word niet meer depri van de wereld en kan dat wat er is, er steeds makkelijker laten zijn. Bij anderen, in de wereld en in mezelf. De wereld glijdt van mijn schouders en er is weer ruimte in mijn buik. Ruimte voor mezelf. Warm, rustig, blij en tevree. Genietend van het schouwspel. Een documentaire die een leven lang duurt.
En waarom is die wereld nou ook alweer zo stom? Ik mis met mijn kijk op de wereld soms gewoon aansluiting denk ik. Bangeschijter ben ik. Oude angst voor afwijzing, denkend dat jullie niet zitten te wachten op een natuur-documentaire-Frieda-versie van de mensheid. Of ik vind het stom dat niet iedereen is zoals ik waardoor ik nu moeite moet doen om ‘aansluiting’ te vinden, pratend in een voor mij vreemde taal, in plaats van dat ik gewoon ongegeneerd mezelf kan zijn. Ach, gekke gedachtes ook…
© Frieda Bakker and https://friedabakker.wordpress.com, 2012
Frieda Bakker 
Ik heb er vandaag ook mee geworsteld. Mijn eenzaamheids-demon in de ogen gekeken. Het niet gezien weten, niet gestimuleerd worden, geen voorbeeld hebben. Dat monster woont in m’n hoofd, beperkt me elke keer, door te denken ‘dit kan ik toch niet, want ik sta er alleen in’. Ik heb het monster in de ogen gekeken, gevraagd:
1. Wat wil je van me?
– Dat je gaat afdalen naar gewone mensenkarweitjes, om maar gezien te worden, al is het op een onder-je-niveau manier. Dat je je zielig blijft voelen, klein blijft, niet in je kracht gaat staan. Dat je altijd zo’n ik-voel-me-hier-niet-thuis gevoel blijft houden, heimwee. Je incapabel voelt, geen stappen zet en blijft zwelgen in je zelfmedelijden.
2. Wat heb je van me nodig?
– Dat je over de pijn heen stapt. Get over it! Recht je rug. De pijn hoeft je niet tegen te houden je doel te bereiken. Integendeel, ze is altijd de drijvende kracht geweest om op zoek te gaan naar jezelf. Naar je afkomst, je doel.
Bevrijd jezelf, heel je emotie, ze houdt je alleen maar tegen. Realiseer je dat je nooit alleen bent èn dat iedereen alleen is. Zie onder ogen dat het de pijn is van de afscheiding toen we ons los maakten als ziel. Dat het tevens de drijfveer is je weer te verbinden. Met jezelf!
3. Hoe zul je je voelen als je krijgt wat je nodig hebt?
– Sterk, onkwetsbaar en energiek. Hoe meer je je verbindt met je ziel en in je eigen energie opereert, hoe minder je last hebt van deze emotie, dit monster van de eenzaamheid. Hoe meer je haar ziet als drijvende kracht, en niet als een beperking die je tegenhoudt… als je haar kan OMVORMEN dan zal het je enorm sterk en nagenoeg onkwetsbaar maken. Dan kun je inderdaad geven, rijkelijk uitdelen zonder moe te worden!
Ik nodig een vriend uit, een bondgenoot, en dat is de SPIN. Zij weeft haar web, breidt uit, is gewoon wie ze is ook al is er geen enkele spin in de buurt. Zij doet haar ding en trekt zich er niks van aan of anderen dit leuk vinden of niet.
METHODE:
Feeding your demons (Bevrijd je demonen), Tsultrim Allione
Dank voor je reactie Nora. 🙂
Mooi Frieda, dankjewel!
Liefs, Claudia
Dank je wel! En graag gedaan!
Frieda wat Heerlijk dat je er bent!! Een en al herkenning en moedig van dat andere bericht over de taal van het lichaam. Ik kan het niet vr anderen beoordelen maar ik probeer ook te luisteren naar mijn lichaam wanneer deze ongemakken vertoont. Dank je wel! Enne vooral doorgaan :)))
Wat een heerlijke start van mijn dag! 🙂 Dank je wel voor je bericht!!
Hoi Frieda,
Ik snap het niet maar vind het altijd wel mooi om te lezen hoe jij bent.
Blijf vooral Frieda ook als snapt met mij een groot deel van de wereld het waarschijnlijk niet.
Warme Knuffel
hahahaha, fijn om te weten dat onbegrepen, toch geliefd wordt! En een knuffel terug!
Ik snap het wel want ik ervaar net zo. Dat je even weet dat er meer zijn van jouw soort. En ik vind het fijn dat jij er bent.
Dag soort! 🙂 En wat een lieve reactie! Fijn! Dank je wel.
In een woord: Geweldig 🙂
Liefs Monique
Tof, dank je wel! 🙂
Fijne dag!